Ստեփանակերտում նրան շատերն էին ճանաչում որպես «երեխաներին ծամոն բաժանող բաբո», «տեղահանվածների համար հագուստ հավաքող Սվետա բաբո», հետո՝ «հացի հերթերից անպակաս բաբո»: 2020-ի պատերազմից հետո աշխատել է հացի կրպակում, երիտասարդ տարիներին զբաղվել է կար ու ձևով, հետո սեփական փոքր խանութն է բացել:

Չորս աղջիկ եւ մեկ տղա է ունեցել, հետո ծնվել են 14 թոռները և 27 ծոռները: Միշտ հաշտ-համերաշխ են ապրել։ Սվետան ասում է, պայքարել է, որ երեխաներն իրար մոտ լինեն, շփումը՝ ջերմ, իրարից չկտրվեն։

Խաչատրյանները Ստեփանակերտից դուրս են եկել 2023-ի սեպտեմբերի 29-ին: 1941-ից պատերազմների դառնությունն ապրած Սվետա տատը երբեք չէր մտածել, որ մի օր ստիպված կլինի տնից հեռանալ՝ անվերադարձ:

Որդու, հարսի և թոռան հետ ժամանակավորապես տեղավորվել է Երեւանում՝ Նազիկենց տանը: Առանց նրա սեղան չի նստում ու
չգիտի՝ Նազիկից հեռու ինչպես է հարմարվելու:

Շնորհակալական նամակ է գրել Նազիկին, բայց տալու է, որ կարդա միայն իր գնալուց հետո:

Սեղանին Ստեփանակերտից Երեւան գաղթի ճանապարհով անցած, խնամքով պահված ընտանեկան լուսանկարներն են: Բոլորը հավաքել ու բերել է, ասում է ՝ իր հարստությունն էլ սա էր:

Ծրարներում իր մանկության եւ երեխաների լուսանկարներ են՝ ամուսնու մակագրություններով: Հիշողությունից, իհարկե, դեռ չի դժգոհում, բայց բոլոր նկարների հետևում գրված են անունները, տարիքը և տարեթվերը:

Նկարները հիշողություններ են արթնացնում։ Նազիկի տանը մեկ էլ մի պատշգամբ կա, որից տեսարանն իր Ստեփանակերտի տանը շատ է նման։

Սվետա տատը մտավախություններ ունի, որ էլ չի վերադառնալու Արցախ։ Այդուհանդերձ, փորձում է իրեն սփոփել ու հարմարվելու ինչ-որ միջոցներ գտնել, ապրել Հայաստանում։ Թոռներն ուզում են Ռուսաստան տանել, ոչ մի կերպ այդ մտքի հետ չի հարմարվում՝ Ստեփանակերտից այդքան հեռու ո՞նց կապրի։