Արդեն երիտասարդությունից սկսում ես հասկանալ, որ էն, ինչ քո մեջ ա, միշտ չի, որ նաև քո շուրջ ա։
Հետո քայլ առ քայլ հասկանում ես, որ էն, ինչ քո մեջ ա, հիմնականում քո շուրջը չկա։ Հետո հասնում ես էդ ճակատագրական հարցին ՝ բա լավ, ի՞նչ անեմ հիմա ․․․

Երևի ամենամեծ պատճառներից մեկը հենց դա էր, որ ես սկսեցի երգել։
Էդ ամենի մասին եմ երգում․․․

Վանաձորյան երիտասարդների հետ, ցավոք, հիմա շատ չեմ շփվում, բայց մի նմանություն իրենց հետ ես հաստատ ունեմ։ Դա դեպրեսիվության հակումն ա, որ երևի մեր տեղանքից ու եղանակից է։ Կիրովականը միշտ մի քիչ դիլխոր, ամպամած քաղաք ա եղել․․․

Ինձ թվում ա՝ էսօրվա երիտասարդների մոտ հուսահատությունն ավելի մեծ ա, քան մեր մոտ։ Մենք, օրինակ, նույնիսկ ամենածանր պայմաններում շատ ուրախ էինք անցկացնում մեր օրերն իրար հետ։ Հիմա հետ եմ նայում ու չեմ հասկանում, թե ինչի վրա էինք էդքան ուրախանում էդ ծանր օրերին։

Էսօրվա երիտասարդների նկարած ֆիլմերը՝ ծերից ծեր ողբերգություն, հուսահատություն ա, ու դա ինձ անհանգստացնում ա։
Առողջ քննադատության դոզան պիտի ունենաս, բայց իրանց մեջ քննադատությունն ու հուսահատությունը շատ-շատ ա։

Ստեղծագործելու համար հենց էդ անբարենպաստ ու միևնույն ժամանակ՝ ամենաբարենպաստ միջավայրն ա իմ Վանաձորը։

Մի կողմից՝ շատ սարսափելի, ծանր գավառական կնիք ա դրած Վանաձորի ու իր նման փոքր քաղաքների վրա․ մարդկանց մեծ մասը ոչ շփվել գիտեն, ոչ էլ ընդհանրապես մտածում են էդ մասին։ Միևնույն ժամանակ՝ հենց էդ միջավայրում սկսում ես գտնել մարդկանց, որոնք քո նման են մտածում, ու դա մեծագույն երջանկություն ա։

Վանաձորը մարդ ու բնություն սահմանին է

Վանաձորը, սենց ասեմ, չբացահայտված տեղ ա․․․
Իրա պոտենցիալը շատ-շատ մեծ ա, բայց շատ քիչ ա օգտագործվում ու հնարավոր ամեն ձևով փակվում ա։

Վանաձորն, իմ կարծիքով, բնությանը մի տեսակ ավելի մոտ ա, իսկ բնությունը հենց մարդն ա։
Առաջին հերթին՝ պետք ա հասկացվի, թե մարդը ու բնության սահմանը որտեղով ա անցնում, ու Վանաձորը իմ համար հենց այն տեղն ա, որտեղ կարողանում եմ էդ սահմանը տեսնել։

Երբ ես տեղափոխվում եմ ուրիշ քաղաք, մի տեսակ ստեղծագործականս էլ ա տուժում, ոգևորվածությունս էլ։ էստեղ ամեն ինչը նպաստում ա նրան, որ ստեղծագործական միտքս ավելի բարձր մակարդակի վրա լինի ու ավելի ակտիվ լինի։

Ամենաշատը վախենում եմ, որ ոչ մի արդյունքի չհասնեմ կյանքում, որ անընդհատ տեղում դոփեմ ու պրոգրես չունենամ։

Սպառվելուց եմ վախենում․․․

Վանաձորն ինձ համար մի տեսակ կասկածելի կոմֆորտի զոնա ա, որտեղ քեզ հա՛մ կոմֆորտ ա,
հա՛մ էլ՝ չէ։

Այն տեղը, որտեղ մենք փորձեր ենք անում, երևի ամենասիրելին ա ինձ համար, որովհետև էնտեղ կարում եմ ստեղծագործել ու
կարում եմ ինքս իմ հետ լինել։